Στέκομαι εδώ και μισή ώρα στη σειρά

τελευταίος πίσω απ’ τον Γιώργη,

έξωθεν του ζαχαροπλαστείου Κωνσταντινίδη,

Αγίας Σοφίας και Κομνηνών γωνία,

με την παλάμη τυλιγμένη σε μάλλινη πετσέτα

να βαστώ πάγο, πέντε κιλών,

τετράγωνου σχήματος, σε ορθογώνια στάση,

νιώθοντας στο δέρμα και τις τρίχες

να στάζει νερό που λιώνει, μεσημέρι Αυγούστου,

και να φτάνει ως τον αγκώνα χαμηλά.

Με την άκρη τής γλώσσας γεύομαι

τον ιδρώτα απ’ το μέτωπο,

που συνεχίζει να περνά στα ζυγωματικά

και να καταλήγει στα χείλη,

όση ώρα ο ήλιος ζεσταίνει την αλμύρα του.

Κι ο Ταξίαρχος, ακόμα να ψωνίσει.

*ποίημα δομημένου ρεαλισμού

α΄ επιπέδου τεχνοτροπίας