Οι γέννες μέσου αναστήματος

εκ παραδόσεως λαμβάνουν κομπλιμέντα

Από ξένους επισκέπτες,

γυναικόπαιδα και θρήσκους

Σε προηγούμενες ζωές βάδιζαν στην ίδια σειρά

Πλάι σε σκοτεινές πολυκατοικίες

δε διδάσκονταν θέματα ιστορίας

ούτε συγκατοικούσαν με ήρωες

Ο πόνος ανάριευε την αθανασία

Σ’ αυτά τα σπίτια της θλίψης

τοίχους έχτιζε και χαμηλά ταβάνια

Δεν έβλεπαν θάλασσα, δεν ξεφύλλιζαν βιβλία

μήτε άκουγαν τα γαϊτανάκια

Εκεί πόρθησε ο χρόνος το ηθικό τους

Κλείστηκαν στη λάσπη

Με τα παπούτσια γεύτηκαν τη σάρκα των γειτόνων

κι αγκάλιασαν την άγραφη μοίρα τους

Πασχάλης Κατσίκας