Στο υπόγειο

Καίτη Παυλή

Από πού κατέβηκαν αίφνης αυτά
τα μαύρα πουλιά στο υπόγειο
ή ανεβήκαν απ’ το βαθύ άγνωστο
πανάρχαιας μήτρας του φόβου
Μεταμορφώσεις σκοτεινών ονείρων;

Παγιδευμένοι στην υπόγεια αποβάθρα
παγωμένοι στον ακίνητο χρόνο
περιμένουμε την αμαξοστοιχία
να μας πάρει να βγούμε πάλι στο φως.
Μα ο χρονομέτρης το ρολόι σταμάτησε.

Κι ενώ περιμένουμε έρχονται κι άλλοι
ανυποψίαστοι με βιάση πολλή, κι άλλοι,
κι αμέριμνα παιδιά με χρώματα στα χέρια
λεν ιστορίες, γελούν και κάνουν σχέδια
Για το χαρταετό που θα πετάξουν.

Ακούγεται τέλος το σφύριγμα και ξυπνάμε
σφύριγμα άγριου ζώου βρυχηθμός
σημάδι πως η αμαξοστοιχία φτάνει
ο χρονομέτρης ρυθμίζει το ρολόι
Kι αποχωρεί σ’ αντίθετη κατεύθυνση.

Προλαβαίνω ν’ αναγνωρίσω το σχήμα του.
Είναι η μάνα μας η Γη γερασμένη πολύ
Kαι ντυμένη στα μαύρα.