Arturo Onofri

Vincere il drago

Ma qui ti mando il grido del mio sangue
ch’agita la foresta della veglia.
Oh mio rosso cavallo…
O conscia anima angelica,
O racchiusa crisalide
il tuo guscio era un morire
della tua luce entro la notte oscura
d’un antico tuo male inconosciuto.
Or che tu stessa infrangi
la parete del tuo passato,
irromperà la morte in quel tuo chiuso
e sveglierà dal cupo del sonno antico
un angelo primevo che aprirà le sue grandi ali di fuoco,
rari all’amore che ti volle vita.

Αρτούρο Ονόφρι

Νικώντας τον δράκο

Εδώ σου στέλνω του αίματός μου την κραυγή
που το δάσος της αγρύπνιας ξεσηκώνει
Ω κόκκινό μου άλογο…
Ω γνήσια αγγελική ψυχή,
Ω κλειστή χρυσαλλίδα
το κέλυφος σου ήταν θάνατος
του φωτός σου στη σκοτεινή νύχτα
μιας αρχαίας αρρώστιας άγνωστης
Τώρα που η ίδια εσύ σπάζεις
Του παρελθόντος σου το τείχος
θα σπάσει ο θάνατος το κέλυφός σου
και θα ξυπνήσει απ’ το ζοφερό του αρχαίου ύπνου
έναν άγγελο αρχέγονο που θα ανοίξει τα μεγάλα φωτιάς φτερά του
τόσο σπάνια στην αγάπη που σε ήθελε ζωή

La falena

Per la finestra, aperta sull’odorosa terrazza,
entrata è una falena volubile e freddolosa,
che tintinnando il fragile suo corpo alla lampa oleosa
dà di cozzo nel vetro sì forte che sembra pazza.
Vedendola tanto irata perché non può struggere l’ale
alla fiammella rinchiusa, una feroce pietà
di lei mi prende… e il vetro sollevo… pensando se tale
non sia l’anima umana che cerca felicità.

O σκώρος

Από το ανοιχτό παράθυρο, στη βεράντα με τα τόσα αρώματα
μπήκε ένας ζωηρός και τουρτουριάρης σκώρος,
κουδουνίζει το εύθραυστο κορμί του μπρος στη λάμπα
στο γυαλί χτυπά τόσο δυνατά που τρελός μοιάζει.
Βλέποντάς τον τόσο θυμωμένο που δεν μπορεί να λιώσει το φτερό
στην κλειστή φλογίτσα, τον λυπάμαι…
και το γυαλί σηκώνω… σκέφτομαι αν τέτοια
δεν είναι η ανθρώπινη ψυχή που ζητά ευτυχία.

Il Cipresso:

«Agile, rapido come un pensiero
balzante dall’anima dell’ Infinito
si spreme da terra il mistero
d’un cupo cipresso.Acuito
in un desiderio lo vidi
ch’è inesprimibile, quasi
un’ansia di morte; pur ricco di nidi
fiorito di parvole vite »

Tο κυπαρίσσι:

«Ευέλικτo, γρήγορo σαν σκέψη
πηδώντας από την ψυχή του Απείρου
απ’ τη γη ζορισμένο,
το μυστήριο σκοτεινού κυπαρισσιού.
Προσηλωμένο το είδα σε μια επιθυμία
ανέκφραστη που ’ναι,
σχεδόν θανάτου αγωνία
παρόλο που σφύζει από φωλιές,
που ’ναι ανθισμένο με ζωές παιδικές.

Μετάφραση: Ξανθίππη Ζαχοπούλου