Ό, τι λείπει είναι ποίημα ǀ Μαργαρίτα Παπαμίχου

Τα βράδια οι ποιητές
καθρεφτίζουν τα λυπημένα τους πρόσωπα
σε κενές σελίδες
τότε από τα βάθη της σιωπής τους
ξεφυτρώνουν άγρια λουλούδια
το βαρύ τους άρωμα σκεπάζει τα πάντα
οι λέξεις παίρνουν την ηχώ τους
κι εξαφανίζονται στο βάθος του διαδρόμου.
Τα πρόσωπά τους αποκόπτονται από το σώμα τους
γίνονται ολοστρόγγυλα φωνήεντα
οιμωγές περιθωρίου.
Εκείνοι ονειρεύονται να δουν τον εαυτό τους
μια μέρα ολόκληρο μέσα στο ποίημα.
Διπλώνουν την άδεια σελίδα
μαζί με τα μάτια τους
την κρύβουν στο συρτάρι
και περιμένουν
-μιαν άλλη ώρα θα κοπεί το σκοινί
που σαν κροταλίας σφίγγει τη λογική πάνω στην αίσθηση-
Καμιά φορά τσαλακώνουν τα χαρτιά τους
και το πρόσωπό τους αποκτά ζάρες και τρικυμίες.
Το πρωί σιδερώνουν την αντοχή τους
λειαίνουν τις πτυχές της ασάφειας
φοράνε το καλό τους πρόσωπο
-να μοιάζουν θέλουν με τους πολλούς-
και βγαίνουν έξω.