Σιωπώ ǀ Ολυμπία Θεοδοσίου

Σιωπώ κι ακούω την θάλασσα να τσιμπολογά
μισοφαγωμένα βότσαλα.
Ερημιά διάκοσμος του ανέκφραστου
παρόντος.
Σιωπώ, η βομβαρδισμένη σκέψη
βαρίδι της γλώσσας.
Τα πουλιά ανταλλάσσουν καρτ ποστάλ
από την ελεύθερη ζωή τους.
Σιωπώ και αισθάνομαι
τον φόβο να σπάει
τις αμίλητες ρίζες του δέντρου.
Κοιτάζω τον ουρανό
τα σύννεφα έμβρυα
στριφογυρίζουν γύρω
από μια σαθρή ανέμη.
Φονεύω τη σιωπή
για να αναστήσω
τον άνθρωπο που κατοικεί μέσα μου.