Η Λώρα στον φακό

Τίποτε δεν αποτυπώνει ακριβέστερα την αλήθεια μας, παρά ο ίδιος μας ο εαυτός που απαθανατίζεται σε μια φωτογραφία. Έστω και αν το αρνητικό μας έζησε για καιρό στο σκοτάδι σαν μια σκιά. Ακόμα και αν το φιλμ κάηκε, πριν προλάβει να αποκαλυφθεί με όλο τον πλούτο των χρωμάτων του. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της Λώρας, ενός κοριτσιού λεπτού και εύκαμπτου σαν καλάμι, φτιαγμένου από γυαλί που αφήνει να καθρεφτίζεται επάνω του όλος ο κόσμος.
Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες μου συναντήσεις με τη Λώρα. Μου διηγήθηκε την παιδική της ηλικία με τόση ηρεμία, λες και ήταν μια άλλη που έζησε τη δυστυχία. Πού έβρισκε τόσο θάρρος; Ίσως, σκέφτομαι τώρα, να έπαιξε ρόλο που κεντούσε χρωματιστά λουλούδια. Τα παιδικά της χέρια, αν και χιλιοτρυπημένα απ’ τις βελόνες, θα πρέπει ν’ άνθιζαν αντί να ματώνουν. Το ίδιο και η καρδιά της. Στα πιο τρυφερά της χρόνια, κι ενώ εγώ απολάμβανα την οικογενειακή θαλπωρή στη Δύση, εκείνη εργαζόταν για μια απάνθρωπη εταιρεία. Στρυμωχνόταν με άλλα κορίτσια, δώδεκα και δεκατριών χρονών, σε αυτοσχέδιες πλωτές βιοτεχνίες και αμειβόταν πενιχρά, πολύ κατώτερα και απ’ τα συνομήλικά της αγόρια. Έζησε σ’ αυτές τις άθλιες συνθήκες για αρκετό καιρό. Απορούσα με την καρτερικότητά της. Η πρώτη φορά που τη φυλάκισα με τον φακό μου ήταν σε κάποια πασαρέλα. Ήταν αδύνατο να την αγνοήσω. Ο τρόπος που κινούνταν, ανάλαφρα, σχεδόν σαν άγγελος χωρίς φτερά, η φυσική ομορφιά και η δύναμή της με αιχμαλώτισαν για πάντα.
Τα χρόνια που εργαζόταν ως μοντέλο έβλεπε κάθε βράδυ τον ίδιο εφιάλτη. Κρυμμένη πίσω από μια κόκκινη βαριά κουρτίνα παρακολουθούσε μια επίδειξη μόδας. Ένας κυλιόμενος ιμάντας-πασαρέλα φιλοξενούσε γυμνά γυναικεία μέλη που είχαν τατουάζ με λουλούδια. Ολόγυρα άντρες με κουστούμια χειροκροτούσαν και πρόσφεραν αδιανόητα υψηλά ποσά για την αγορά του γυναικείου μέλους που τους άρεσε. Ξυπνούσε πάντα κάθιδρη, πριν κάποιος άντρας την ανακαλύψει και διαμελίσει το σώμα της, για να τοποθετήσει και τα δικά της μέλη στον ιμάντα. Χρειάστηκε πολύς καιρός για να πάψουν οι εφιάλτες της. Και οπωσδήποτε ένα περιβάλλον, στο οποίο θα είχε τη ζεστασιά που δεν γνώρισε ως παιδί. Της παρέχω ό,τι της έχει λείψει. Είναι η σύντροφός μου στη ζωή και την τέχνη. Την αγαπώ γι’ αυτό που αποπνέει κάθε χειρονομία της και κάθε σύσπαση του προσώπου της. Λατρεύω ακόμα κι εκείνο το κομμάτι τού τοίχου που καταλαμβάνουν οι φωτογραφίες της στις εκθέσεις μας.
Δεν φωτογραφίζω απλώς ένα πρόσωπο σε μια φευγαλέα στιγμή τού χρόνου. Στα πορτρέτα της κυριαρχεί το εσωτερικό της φως, σε αντίθεση με την ασχήμια του κόσμου. Όμως, υπάρχει πάντα μια μικρή σκιά στο χαμόγελό της. Είμαι ίσως η μοναδική που τη διακρίνει. Θα μπορούσε να την έχει ρουφήξει το σκοτάδι και να παραμείνει εγκλωβισμένη στο ασπρόμαυρο αρνητικό της. Αλλά, η Λώρα, λεπτό διάφανο γυαλί, αφήνει να τη διαπερνούν και να την φωτίζουν όλα τα χρώματα του φάσματος.

Μαρία Λεβαντή