Τελευταία ζαριά ǀ Χάρης Μελιτάς

στη Ζωή Σαμαρά

Ψάχνω ένα ποίημα σκοτεινό, χωρίς φεγγάρι

αλλεργικό στου ήλιου το χρυσάφι

το βλέμμα του μια θάλασσα μουντή

κι ο άνεμος στα σπλάχνα του να σβήνει.

Ψάχνω ένα ποίημα σαν μεθύσι του Ρεμπώ

σαν πληγωμένο φάντασμα του Έντγκαρ Άλαν Πόε

σαν αναλλοίωτο χωρίο στην Οδύσσεια

σαν αχαλίνωτο θηρίο του Σαχτούρη.

Στα καταγώγια να με σύρει του Λωτρέκ

να μου γνωρίσει των καιρών τους κολασμένους

να ρίξω μια ζαριά φαρμακερή

να φέρω ό,τι φοβάμαι κι ας με χάσω