Αλλόκοτη σκλαβιά ǀ Νίκος Δανέζης

Από τούτο δω το ύψωμα
λεύτερο ξαμολιέται το βλέμμα,
διασχίζει το δάσος,
πετάγεται στον αέρα,
με χελιδόνια παίζει,
στη γη ξαναπέφτει,
ισορροπεί στα κλαδιά,
ανεβαίνει βουνά,
κατρακυλά στις πλαγιές,
στα δέντρα σκαρφαλώνει,
χάνεται ξαφνικά στον ουρανό,
μα μετανιώνει
στη θάλασσα βουτά

μέχρι που υγρό πια
από το μάτι βγαίνει
γιατί
από τούτο δω το ύψωμα
σαν ξαμολιέται το βλέμμα,
αυτό που πίσω μένει,
παραμένει
σε μιαν αλλόκοτη σκλαβιά