Αυτοβιόγραμμα

Αξιότιμη κυρία Πηνελόπη,

Σας γράφω απ’ το πεδίο των ονείρων σας, εγώ, η άλλη Πηνελόπη. Έτερη, μα η ίδια στις αρχές, στην όψη, στην περπατησιά. Με ντύνετε με αλλόκοτα ρούχα καμιά φορά, μου βάζετε αυτά τα άβολα μποτάκια, που όλο αναρωτιέστε γιατί τα αγοράσατε, και διορθώνω ασκήσεις που απορείτε ποιά θα ήταν η καλύτερη παραίνεση: να την ξαναγράψεις την έκθεση αγαπητέ, αν θέλεις να περάσεις ή τα ελληνικά γράμματα εμπρός σου αυτομολούν – λυπήσου με.

Καμιά φορά, όταν σας παίρνει ο ύπνος, βρίσκομαι σε σπίτια περασμένα, μπλέκομαι με πρόσωπα και συζητήσεις αναμνήσεων, πολλά απ’ αυτά δεν τα θυμάστε όταν ξυπνάτε, μα αλήθεια, πώς βαριέμαι τις φορές που ξαναγίνομαι μικρή και θολώνουν οι εικόνες γύρω μου. Γιατί αρχίζετε να ξεχνάτε και φθίνει ο διάκοσμος και μένω σε κενά να στέκομαι από σκάλες, τάξεις δημοτικού και αλάνες Γυμνασίου, μέχρι αμφιθέατρα και θερινά σινεμά. Όταν, όμως, ενίοτε στον ξύπνιο σας αφαιρείστε, τότε βρίσκομαι ανάμεσα σε αγαπημένους ανεπίστρεπτους και περασμένους, μιλάω με απαράμιλλη παρρησία και τώρα τελευταία οδηγώ ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Παράξενο, στους δρόμους δεν υπάρχουν άλλα αυτοκίνητα, όταν περπατώ άνθρωποι δεν με ζυγώνουν και γενικά το σκηνικό της φαντασίας σας είναι κάπως επιλεκτικό, μην πω εγωπαθές.

Θα ήθελα, λοιπόν, να σας παρακαλέσω, όταν θα με φαντάζεστε και πλέον, να μου φοράτε ρούχα υπαρκτά, χωρίς παρακινδυνευμένους συνδυασμούς – τις προάλλες απορούσα με το φανταχτερό καλσόν-, να με συντροφεύει καμιά φορά και μένα άνθρωπος, να με πηγαίνετε βόλτες εκεί που μου αρέσει κι εμένα και όχι μόνο στα μέρη που είχατε ζήσει ή θέλετε να επισκεφτείτε, να με «ξεβγάλετε» λίγο στην κοινωνική ζωή, μπας και γνωρίσω κανέναν και παντρευτώ κι εγώ, βαρέθηκα να μονολογώ στο διηνεκές του οράματος, λίγη αληθινή ζωή αποζητώ.

Με εκτίμηση,

Ο φανταστικός εαυτός σας

Πηνελόπη Ζαρδούκα

*Φωτογραφία: 1936, Daughter of migrant Tennessee coal miner. Living in American River camp near