Ενημέρωση εκ μέρους τού επιμελητή

Στο έργο που κρατάς στα χέρια σου, εφαρμόστηκε η φιλολογική προσέγγιση των κειμένων λογοτεχνίας την οποία υιοθετεί ο Φιλολογικός Όμιλος Ελλάδος. Η συγκεκριμένη επιλογή συνεπάγεται απόσταση από τις υποδείξεις τής νεοελληνικής γραμματικής, όπως αυτές αποτυπώθηκαν από τον Μανόλη Τριανταφυλλίδη και σχετίζονται τόσο με τη χρήση τού τελικού -ν, όσο και με άλλες ιδιότητες του λόγου, εντός τού κειμένου. Στόχος, να διασφαλιστεί η αισθητική, ρυθμική και ομοιόμορφη παρουσία του, στο σύνολο του πεζογραφικού και ποιητικού πεδίου αναφοράς. Ειδικότερα, τονίζονται όλες οι ερωτηματικές λέξεις (ποιός-ά-ό, πώς, τί, πού), ενώ διατηρείται το τελικό -ν στην αιτιατική αρσενικού άρθρου (τον). Αντίθετα, απαλείφεται εξ ολοκλήρου το τελικό -ν από την αιτιατική θηλυκού οριστικού άρθρου (τη), με εξαίρεση την παρουσία -π και -κ (σε ορισμένες περιπτώσεις και στο -τ) στην έναρξη της επόμενης λέξης. Σε αυτήν την περίπτωση, στην αιτιατική θηλυκού οριστικού άρθρου, διατηρείται το τελικό -ν, μαζί με τη δεικτική αντωνυμία (εφόσον προηγείται) -αυτήν. Στα μόρια άρνησης διατηρείται το τελικό -ν (δεν, μην), ενώ, αντίστοιχα, παραμένει στην παρομοίωση -σαν, αλλά και στο τροπικό επίρρημα -σαν. Ακόμη, τονίζονται όλα τα κτητικά άρθρα. Τέλος, όσον αφορά τους διαλόγους, αυτοί τοποθετούνται εντός εισαγωγικών και δεν ολοκληρώνονται με τελεία. Ο διάλογος εκφράζει τη ροή τού «λόγου» δίχως περιορισμούς, για το λόγο αυτό κι εμείς δεν βάζουμε τελεία στο πέρας αυτού. Αντίθετα, εάν ο διάλογος εντοπίζεται εντός αφηγηματικής παραγράφου, τότε χρησιμοποιούμε το σημείο στίξης, όπως αρμόζει στο πλαίσιο τεχνητού «λόγου» (σε αντίθεση με τον ζωντανό «λόγο» τού διαλόγου). Οι σκέψεις τού ήρωα μεταφέρονται σε πλάγια γράμματα, εάν αφορά στιγμιαία αποτύπωση του συγγραφέα ή εντός εισαγωγικών, εάν αφορά επεξήγηση προηγούμενης ενέργειας (πράξης που έχει προηγηθεί, εντός τού ίδιου πλαισίου αφήγησης). Τέλος, το υποκείμενο σε κάθε πρόταση αυτονομείται εντός του κειμένου. Κάθε πρόσωπο χωρίζεται με κόμμα και αυτό για έναν και βασικό λόγο: υιοθετούμε την αντίληψη σύμφωνα με την οποία το υποκείμενο ενέχει διακριτή θέση στην εξέλιξη της πλοκής, δίχως, υποχρεωτικά, να οφείλει να αποκτήσει υπόσταση μέσα από μία ενέργεια. Με άλλα λόγια, δεν είναι το ρήμα που έπεται το οποίο θα μας προσφέρει τη δυνατότητα όπως διαπιστώσουμε την ύπαρξη του υποκειμένου, αλλά το τελευταίο διατηρεί ουσιαστική παρουσία πριν τη τέλεση μίας πράξης. Όλα όσα αναφέρθηκαν στο εν λόγω σημείωμα έχουν αποτυπωθεί στο έργο.

Αντώνης Ε. Χαριστός